Het is bijna middernacht. Veel te laat om aan een blog zoals dit te beginnen.

Maar het moet er even uit, het moet gewoon even geschreven.

De afgelopen dagen is het contact met Operation Bobbi Bear S.A. heel intensief geweest. En heftig.

Want het is weer eens crisis bij onze moedige “moeder” in Zuid-Afrika. Eigenlijk is het zo vaak crisis dat ik bij mijzelf eigenlijk al onderscheid begin te maken tussen “gewoon” een crisis, of een CRISIS. Van dat laatste is er nu sprake.

Een kleine meid, 6 jaar. Verkracht. Op de vlucht voor de dader, die nog vrij rond loopt en natuurlijk niet wil dat zij praat. Een ondervoed lichaam en een geschonden ziel.

Maar zij wordt gevonden door de warme armen van Eureka Olivier van Operation Bobbi Bear. De kleine meid vertrouwt haar langzaam, en wordt bijgestaan bij de verwerking van haar trauma. De nodige zorg wordt gegeven. Schoon lichaampje, behoorlijk eten en heel veel knuffels. Zij krabbelt een beetje op. Gaat zelfs op het buitenterrein even spelen. Er is hoop dat er snel gewerkt kan gaan worden aan haar verdere herstel.

Dan gebeurt het onvoorstelbare. Het lot slaat opnieuw toe. Het meisje valt van de Jungle Gym, een klein speelrek in de tuin van het reddingcentrum van Operation Bobbi Bear. Dat is helemaal niet hoog. Het rek is zelfs heel laag. Er zijn al zo vaak kinderen af gevallen. Maar aan dit meisje is nooit voldoende (en al helemaal geen volwaardige) voeding gegeven. Zoals later door de dokters wordt uitgelegd, zijn haar botten hierdoor niet voldoende ontwikkeld. Daarom liep deze val zo naar af.

Het bot brak op meerder plaatsen doormidden, en sneed enkele aders door. Het moet een bloedbad geweest zijn, het was heel angstig. Eureka en haar team weten dit meisje in een public hospital te krijgen. De schrik is groot als zij horen dat haar arm niet gered kan worden.

Maar het team van  Operation Bobbi Bear hebben niet voor niets de naam “Rought Aunties” gekregen. Net zoals de documentaire die ooit over hun werk is gemaakt. Dus geven zij niet op. Een meisje dat al zoveel meemaakt in korte tijd, die mag toch gewoon niet nu ook nog een arm verliezen?

Het kind wordt weer meegenomen, dit keer naar een privaat hospital. De dokters daar zien mogelijkheden. Maar dat kost ongelooflijk veel geld. Eureka handelt en doet wat nodig is. Ze denkt niet na over latere gevolgen. Daar dealt ze later wel mee. Ze doet nu gewoon wat nu nodig is om verder te gaan. Elke creditcard van iedereen in de nabije omgeving wordt getrokken. Ook hier in Nederland doen wij wat wij kunnen. Ondertussen wordt het kind geopereerd. Twee keer. Met succes. Dat is heerlijk. Er komt een foto door. Die mag ik niet delen natuurlijk, want dan breng ik de veiligheid en de privacy van het kind in gevaar. Maar zelden zag ik een mooiere lach. Een lach die zelfs een beetje op een hoopvolle lach lijkt.

Vanavond. Opnieuw bericht uit Zuid-Afrika. Eureka heeft het meisje vandaag voor controle naar het ziekenhuis gebracht. Not Good. Als het verband eraf gaat reageert de chirug direct vreselijk bezorgd, vertelt Eureka. Één van de wonden is aan het infecteren. En goed ook. Het meisje wordt direct opgenomen. “Do what it takes” zegt Eureka. En dat is natuurlijk de enige juiste beslissing. Dit mag toch niet wéér fout gaan. Het arme kind huilt hartverscheurend, het is doodsbang en wil niet dat het team van Bobbi Bear haar in het ziekenhuis achter laat.

Er wordt een schema opgesteld. Om de paar uur wisselt de ene held van het Bobbi Bear Team de andere held af. Zij waken aan het bed van de kleine meid. Haar verkrachter is nog niet opgepakt. Hij zoekt haar nog steeds. Maar zo zegt Eureka: “Wij zullen haar beschermen en zijn niet bang” En even later: “Ik ben zo moe, zo moe ben ik nog nooit in mijn leven geweest”  Dit heb ik wel vaker van haar gehoord. En het is ook echt waar. Het kan ook niet anders. Ze werkt van 07.00 uur in de ochtend tot 23.00 in de avond. Elke dag. Al 20 jaar lang.

Het meisje ligt nu aan een infuus met sterke antibiotica. Zij zal nog tot vrijdag in het ziekenhuis zijn. De kosten zullen schreeuwend hoog zijn. We moeten iets verzinnen. Linksom, rechtsom. Maar laat alsjeblieft eerst dit meisje beter worden. Eureka en het team van Operation Bobbi Bear zijn de helden. Ik kan alleen maar hopen. Want dat doet toch leven?

Ik maak mij ook om andere zaken zorgen. Met steeds meer kinderen in permanent care bij Operation Bobbi Bear hebben wij echt een medisch noodfonds nodig. Of een verzekering. Maar dat lijkt een moeilijke zaak begreep ik al. Later. Nu eerst duimen. En hopen dat ik dit meisje ook een Nederlandse knuffel mag geven als wij over 9 dagen weg vliegen.

Bij Operation Bobbi Bear wordt nog altijd voor elk kind gevochten. Al 20 jaar. En om elk kind wordt gehuild. Nog steeds wordt het team oprecht geraakt bij iedere casus.

Waarom zij het doen?

  “Because Every Little Body A Somebody”